از اطلاعات ناقصی که در این باب رسیده معلوم است که شخص شاه بر تمام قضات حکومت داشت و در درجه نهایی رسیدگی کرده حکم میداد . در ولایات نیز قضاتی بودند که به امور حقوقی رسیدگی میکردند تقصیرات سیاسی و تقصیرات راجع به امنیت در مرکز از صلاحیات شاه بود و در و در ایالات از صلاحیت ولات. به تقصیرات مهم سیاسی خود شاه نظارت میکرد. از تتبعات محققین معلوم شده است که به عدالت در ایران قدیم اهمیت میدادند و شاهان به قضاوت خیلی سخت گیر و گاهی هم بی رحم بودند.چنان که ((سی سام نس)) نامی را که شغل قضایی داشت و رشوه گرفته بود کمبوجیه محکوم به اعدام کرد و بعد از اعدام امر نمود پوست او را کنده روی مسندی که برای قضاوت مینشست پهن نمایند و شغل این قاضی را بعد به پسر او داده مجبورش نمود روی این مسند بنشیند. اردشیر اول نیز با قضاتی که با خلاف حقانیت حکم میدادند با کمال سختی رفتار میکرد. موافق قانون یا عادات ان زمان در ازای جنایتی که در مرحله اولی کسی مرتکب شده بود حکم اعدام صادر نمیشد و حتی خود شاه هم در مرحله ی اولی حکم نمیداد. به طور کلی موافق عقایدی که در باب عقوبت های اخروی داشتند در مجازات های دنیوی هم بدین عقیده بودند که اگر کسی مرتکب کار بدی شده در مقابل تقصیر او کار های خوب او را هم باید در نظر گرفت و اگر کار های بد او برتری دارد مجازات داد.