غیر از ده هزار نفری که به عنوان لشکر جاویدان می بایست مسلح و حاضر خدمت باشند و به جز ساخلو های ولایات باقی قسمت ها چریکی بودند یعنی در مرکز و ولایات در موقع لزوم از اهالی عده لازم را میگرفتند و این عده که بعضی اوقات به صد ها هزار نفر میرسید ورزش نکرده و مشق ندیده با زبان ها و عادات و مذاهب مختلفه در جایی جمع می شدند و رابطه معنوی با هم نداشتند . این است که میبینیم در این زمان قشون ایران قادر به اجرای نقشه های جنگی یا عقب نشینی منظمی نیستند و همین که حمله سختی از طرف دشمن میشود اگر قسمتی از لشکر خود را باخت تمام قسمت ها رو به هزیمت گذارده کشته یا متفرق میشوند.